Blog nummer - 1
Lia Thijssen
21-05-2020

In januari startte ik met mijn coachingspraktijk Baan-Balans. Na jaren in het onderwijs gewerkt te hebben, wilde ik mijn expertise gebruiken om anderen te helpen om een goede balans te houden tussen werk en privé. Ik weet maar al te goed dat de druk op onderwijsmensen soms groot kan zijn. Een objectieve derde, die met je meekijkt en luistert naar jouw verhaal, kan dan verhelderend werken en een steuntje in de rug zijn. Dat heb ik zelf aan den lijve ondervonden.  

Ik was lekker bezig met het verspreiden van flyers en het maken van afspraken. Iedereen die ik sprak was enthousiast over mijn aanpak en website, dus dat was fijn om te horen. Ik had er zin in en mijn inzet zou zeker beloond worden, dacht ik. En toen werd het begin maart. Bij de eerste berichten over het coronavirus (COVID-19) dacht ik nog dat het zou gaan over een simpel griepje. Dat zou snel overwaaien, leek mij.   

Maar het werd een heel ander scenario. Een scenario waar niemand rekening mee had gehouden, denk ik. We gingen in een ‘intelligente lock down’ en restaurants en scholen gingen dicht.

En toen werd het stil…

De afspraken, die ik al had staan, vielen weg. De afspraken, die ik nog wilde maken, schoof ik op, want ik geloofde in een face-tot-face aanpak en dat kon niet zo gemakkelijk gerealiseerd worden. 

Het onderwijs had wel iets anders aan het hoofd dan balans houden, hoe moeilijk dat in deze situatie ook was. Er moest versneld online les gegeven worden en contact gehouden worden met de leerlingen en de ouders. Een pittige, niet te onderschatte klus. Niemand zit dan te wachten op een coach, ook al ben ik nog zo bevlogen.

En toen bleef het stil…..

Hoe nu verder? Moet ik wachten tot september met het maken van spraken en verder uitrollen van mijn praktijk? Moet ik misschien toch gaan coachen via Zoom of face-time? Ik weet het even niet meer. Na een verhelderend gesprek met mijn zoon en schoondochter besluit ik om  me te gaan verdiepen in de sociale media. Een van de mogelijkheden, die ik vind, is het schrijven van een blog.  

Ik besluit om een blog te gaan maken, want schrijven vind ik leuk. Ik doe het dagelijks, al zijn dat geen lange verhalen. Ik moet wel even een drempel over, maar hier is dan het resultaat van mijn eerste blog. Mijn bedoeling is om wekelijks een blog te posten, in ieder geval op mijn website. Zo leren jullie mij beter kennen en is de stap naar mijn praktijk gemakkelijk te maken.

En is het niet meer stil……..

Ik ben gespecialiseerd in vragen op het gebied van werken in het onderwijs.

Blog nummer - 2
Lia Thijssen
06-06-2020

In mijn eerste blog schreef ik over balans. In deze tijd van thuiswerken en beperkte vrijheid is het vaak lastig om een goede balans te houden. Of het nu gaat om balans tussen werk en privé, balans in je relatie of balans in jezelf. Daarbij is balans in jezelf het belangrijkste, vind ik.

Heb je een slechte dag, waarin alles tegen lijkt te zitten, dan kun je dat vaak terug zien in je werk. En naar je partner ben je dan misschien minder aardig. Ik kan je een aantal droge tips geven, maar ik wil je graag meenemen op mijn zoektocht naar balans op dit moment, tijdens het thuiswerken. 

’s Morgens na het ontbijt maak ik een lijstje van alles wat ik graag wil doen. Daarbij staan taken voor mijn werk, huishoudelijke taken, wandelen of een stuk lezen in het boek waar ik mee bezig ben. Dus werk en andere activiteiten worden afgewisseld. Ik houd er niet van om per activiteit de tijd erbij te zetten, maar dat kun je doen. Je moet wel rekening houden met de tijd die nodig is om te wisselen van een activiteit. Dus wat extra tijd inplannen.

Dan is er een valkuil. In het begin plande ik veel te veel. Aan het einde van een dag was ik dan ontevreden en teleurgesteld. Het was me niet gelukt om alles af te werken van het lijstje. Het goede gevoel dat ik wilde bereiken was dan ver weg. Of ik plande alleen werk in en vergat dat ontspanning ook belangrijk is. Even koffie halen op het werk en praten met collega’s is natuurlijk ook ontspanning. Op het werk ben je niet de hele dag 100% alleen maar geconcentreerd aan het werk. Ik plan nu minder in en let goed op de afwisseling tussen werk, andere taken en ontspanning.

Ik houd ook rekening met andere mensen in huis die tijd en aandacht vragen. Zij hebben invloed op het takenlijstje. Hoe meer mensen er thuis zijn, hoe vaker er gestoord kan worden. Daar probeer ik dan flexibel mee om te gaan. Ik laat aan andere huisgenoten weten wanneer ik aan het werk ben en niet gestoord mag worden.  

In het begin was het heel lastig, want ik was thuis. Dan kon ik ook wel even komen koffie drinken of helpen met een klusje. Omdat ik niet zo sterk ben in het ‘nee’ zeggen was dit voor mij een uitdaging. Met vallen en opstaan heb ik geleerd om mijn grenzen aan te geven. Hoe duidelijker ik werd, hoe beter het liep. 

Gedurende de dag kijk ik regelmatig in het lijstje en vink af. Aan het einde van de dag maak ik de balans op. Ik vind het fijn als ik alles heb kunnen doen wat ik wilde, maar ik vind het nog belangrijker dat ik genoten heb van de dag. Morgen komt er weer een nieuwe dag en dan lukt het misschien wel. 

Nog even in het kort wat mij helpt om de balans te houden is:

* structuur aanbrengen door het maken van een takenlijstje.

* mezelf waarderen om wat ik doe en trots zijn op wat ik bereikt heb.

* duidelijk aangeven wanneer ik beschikbaar ben voor mijn huisgenoten. 

Natuurlijk lukt het mij niet altijd en maak ik mij ook wel eens zorgen en ben ik bang voor de toekomst, maar daar over een volgende keer. 

Blog nummer - 3
Lia Thijssen
15-06-2020

In mijn vorige blog over de balans begint bij jezelf, schreef ik aan het einde al dat de balans bij mij soms weg is. Dan nemen mijn negatieve gedachten het over en is er zo’n stemmetje dat zegt: ja maar wat als het niet goed gaat, wat als het niet lukt, wat als ….. en vul dan maar in. Meestal geen positief scenario, maar een negatieve spiraal, die naar beneden draait. 

De structuur, die ik probeer vast te houden, helpt, maar deze negatieve gedachten willen soms met me aan de haal gaan. Wat doe ik dan op zo’n moment? 

Het hangt er natuurlijk vanaf welke negatieve gedachte er binnen komt. In deze tijd kan dat bijvoorbeeld gaan over ziek worden. Bijvoorbeeld: Ik heb een afspraak gemaakt voor een belangrijk gesprek met een andere coach. Een dag van tevoren slaat de angst toe en voel ik mij niet zo fit. Dan denk ik: Wat als ik morgen verkouden ben / me niet lekker voel / koorts heb? Dan moet ik thuis blijven. Maar wat zijn daar de gevolgen van? Laat ik haar dan ik de steek? Wat zal ze wel niet van me vinden? Prompt voel ik me steeds een beetje minder fit. Zeker als ik even door ga met negatieve scenario’s bedenken. 

Wat mij dan helpt is resoluut STOP zeggen (in mijn hoofd of hardop). Ik zeg ook tegen mezelf dat het vast wel mee valt en ik morgen fit genoeg ben voor het gesprek. Ook bedenk ik hoe het gesprek zal verlopen. Het denken daar aan kan dan helpen om mijn gedachten weer om te draaien.

Blijf ik toch maar malen in mijn hoofd, dan bedenk ik wie ik kan bereiken om mijn angst om ziek te worden (mijn wat-als gedachten) mee te delen. Door er over te praten en van gedachten te wisselen met een ander, nemen de negatieve gedachten vaak af.  

Het kan voorkomen dat ik toch met dat onrustgevoel van wat - als…… blijf lopen.  Dan ga ik even rustig zitten, en stel mezelf een paar vragen. Om bij het voorbeeld te blijven kunnen dat de volgende vragen zijn:
* Waar ben ik bang voor? (Om ziek te worden)
* Wat gebeurt er als dat zo is? (Dan kan ik geen gesprek voeren)
* Is dat levensbedreigend? (Nee, dat niet)
Door in alle rust aandacht te geven aan mijn angst en die met een aantal vragen te bekijken, merk ik vaak dat de angst en de wat - als….. gedachten weer weg gaan en komt er weer rust in mijn gedachten.

Kort samengevat kan ik het volgende doen als de negatieve wat - als….. gedachten mijn denken binnen sluipt. Iedere keer bedenk ik welke van deze drie het beste kan helpen. En soms heb ik ze allemaal nodig.
- Ik zeg STOP en denk aan de positieve situatie.
- Ik deel mijn wat - als….. gedachten met een ander en praat er over.
- Ik bekijk in alle rust mijn wat - als…. gedachten.

In ieder geval neem ik het mezelf niet kwalijk dat deze negatieve wat-als…. gedachten er zijn en oordeel niet over mezelf. 

Maar als mijn zorgen blijven hangen in mijn gedachten, wat doe ik dan? Daar ga ik de volgende keer op in.

Blog nummer - 4
Lia Thijssen
22-06-2020

Mijn vorige blog ging over wat – als … gedachten. Negatieve gedachten die je werk en leven kunnen beïnvloeden. Ik gaf toen een paar tools om die gedachten om te draaien.

Uit ervaring weet ik dat de onrust in mijn hoofd, de wat- als … gedachten, de negatieve gedachten soms niet snel weg gaan. Wat ik ook probeer, STOP zeggen, delen van gedachten met anderen of opschrijven, ze blijven mij een onrustig gevoel geven. Het lijkt wel op een bolletje touw, waar ik het begin niet van kan vinden, wat ik ook probeer.

Het leidt niet tot een burn-out of overspannenheid, maar ik zit dan niet lekker in mijn vel. Dit heeft ook zijn weerslag op mijn werkplezier en gezin. Op het moment dat ik er echt last van krijg en me af vraag hoe het verder moet, komt er altijd wel iemand op mijn pad.

Soms krijg ik een adres aangereikt. Soms ben ik op een verjaardag en hoor ik over iemand vertellen. Soms loop ik op een beurs en ontmoet iemand, die mij aanspreekt. Na even nadenken besluit ik om die persoon te bellen voor een afspraak. Bij het intakegesprek blijkt vaak dat ik de juiste persoon getroffen heb.

Na een paar gesprekken is het begin van het bolletje touw gevonden. Mijn onrustige gedachten worden weer gestroomlijnd en kalm. Mede dank zij de juiste vragen en tools, die ik aangereikt krijg. Zo iemand, die de juiste vragen stelt, noem ik een objectieve derde, of anders gezegd, een coach. Hij of zij loopt een stukje mee op mijn pad en na een tijdje nemen we afscheid. Ieder gaat weer verder. Ik ga verder met een opgeruimd hoofd en nieuwe inzichten. Ik ben weer terug in mijn kracht en heb nieuwe energie om verder te gaan.

Deze objectieve derde, de coach kijkt mee over mijn schouder. Doordat ik geen verplichtingen heb en geen rekening hoef te houden met de gevoelens van de ander, durf ik vaak meer vrijuit te praten. De vragen, die gesteld worden zijn objectiever, omdat de ander mij minder goed kent. Zaken die vanzelfsprekend lijken worden dan weer met nieuw ogen bekeken. Dit kan zorgen voor nieuwe inzichten.

Door mijn eigen ervaringen met de objectieve derde / de coaching, heb ik besloten om ook een objectieve derde, een coach voor anderen te willen zijn. Een stukje meelopen met de ander. Helpen om het begin van het bolletje touw te vinden en weer balans te krijgen in het leven. Ik gun iedereen de nieuwe inzichten en nieuwe energie om verder te lopen op je levenspad.

Met de ervaring en tools, die ik me inmiddels eigen heb gemaakt, gaat dat vast lukken. En als mijn gedachten weer eens een bolletje touw zijn zonder begin, weet ik wie ik om hulp moet vragen om over mijn schouder mee te kijken en samen een stukje mee te lopen op mijn pad.

 

Deze corona-tijd zorgt ook voor een bezinning over het coachen. Hoe kun je coachen in deze tijd? Daar wil ik het volgende keer over hebben.

Blog nummer - 5
Lia Thijssen
27-06-2020

In mijn vorige blog kondigde ik aan dat ik het deze keer zou hebben over manieren waarop gecoacht kan worden. Tot nu toe nam ik altijd aan dat het coachen altijd face tot face gaat. Ik sprak met mijn coach af waar we elkaar zouden ontmoeten. Op de afgesproken tijd en plaats vond het gesprek plaats. Ik bereidde me voor op dit gesprek door na te denken over de onderwerpen, die ik graag wilde bespreken. Of waar het gesprek de vorige keer over ging en wat ik nog verder uit wilde diepen. Meestal werkte ik wat punten uit en stuurde die via de mail naar mijn coach. Dit werkte voor mij heel goed. De coach kon zich vast voorbereiden en ik had een leidraad te pakken.

Nu ik zelf coach ben, heb ik nagedacht over de manier waarop ik zou willen coachen, mede door de beperkingen die er in deze coronatijd zijn. Ik heb een mooie praktijkruimte aan huis, waar ik mensen kan ontvangen. Dus het face-to-face-contact kan blijven. Natuurlijk met het in acht nemen van alle maatregelen die nog van kracht zijn (een goed geventileerde ruimte, 1.5 m. afstand, geen handen schudden en handen wassen voor en na het gesprek). 

Maar daarnaast heb ik nagedacht over andere mogelijkheden van coachen, meer op afstand. Na een eerste telefonisch contact zijn de volgende vormen van coachen mogelijk:

• We hebben de gesprekken via de telefoon. Dan zal ik vooral gericht zijn op de intonatie van je stem en is het luisteren van essentieel belang. Soms is dit prettig, omdat de drempel om iets moeilijks te vertellen voor jou misschien lager is. Er hoeft niet gereisd te worden en het zou zelfs op kantoor kunnen. Het is wel belangrijk dat je niet gestoord wordt op het moment dat er gebeld wordt en dat je op een rustige plek zit.   
• We gaan over naar bellen met beeld (via videobellen, face-timen of Zoom). Het voordeel daarvan is dat we elkaar zien en gezicht en houding van invloed kunnen zijn bij het gesprek. Er kan dan tevens gewerkt worden met schema’s of kaarten, omdat ik die kan laten zien. Ook nu geldt weer dat er niet gereisd hoeft te worden, mits je op een rustige plek ongestoord kunt videobellen. 
• We gaan over op de mail. Aan de hand van het gesprek, dat we samen hebben via de telefoon (al of niet met beeld), zet ik een aantal  vragen op de mail. Die vragen worden door jou uitgewerkt en naar mij gemaild. Ik ga in op de uitwerking en stel nieuwe vragen. Na een paar keer hebben we telefonisch contact over het traject. Welke vragen liggen er nog en wat verdient nog aandacht. In overleg schakelen we dan weer over naar de mail. Uiteindelijk sluiten we het traject telefonisch af. Het voordeel van deze manier van werken is dat jij rustig na kunt denken over jouw antwoorden. En ik heb ook tijd om na te denken over de juiste feedback.

Natuurlijk zijn er nog allerlei variaties op wat hier boven geschreven staat. Het allerbelangrijkste is dat jij je prettig voelt bij de manier waarop we het samen aanpakken. Het moet werken voor jou. Dan komt de balans terug en kun je weer verder lopen op het ingeslagen pad. 

Het volgende blog zal gaan over het vinden van een goede coach. Hoe heb ik dat gedaan?

 

Blog nummer - 6
Lia Thijssen
06-07-2020

Hoe weet je of je bij de goede coach zit? Of deze coach jou kan helpen bij je hulpvraag?
Het allerbelangrijkste is of je je veilig, vertrouwd en op je gemak voelt. Krijg je bij het eerste telefonisch contact een onbestemd gevoel. Of heb je op de een of andere manier het gevoel dat je de kriebels krijgt van degene tegenover jou, dan zit je waarschijnlijk niet op de juiste plek. Je kunt het nog een keer aanzien, maar blijft dit gevoel dan kun je beter afscheid nemen. Dat zegt niets over de kundigheid van de coach, maar meer over twee persoonlijkheden, die niet bij elkaar passen. 

Ik zal een voorbeeld geven.
Mijn hoofd was een bolletje touw (zie blog 4) en dit keer zocht ik op internet naar iemand die mij kon helpen met mijn vragen. Ik kwam op een website, die er goed uit zag. Ook de inhoud van de website en de foto van de persoon spraken mij aan. Ik belde voor een afspraak en kon al snel terecht. Fijn! Zoals ik gewend ben bereidde ik mij goed voor en had mijn hulpvraag duidelijk voor ogen. 

Toen kwam het eerste oriënterende gesprek. De coach luisterde naar mijn verhaal en stelde wat vragen. Daarna werd besproken wat we konden doen in het traject. Het voelde nog wel goed, maar de manier van praten vond ik erg direct. Er werd niet gevraagd wat ik van het traject vond en of ik nog suggesties had. Dat had ik wel verwacht. Ik maakte een afspraak voor een tweede gesprek. Dan zouden we aan de gang gaan met mijn hulpvraag. 

Bij het tweede gesprek bleek dat de coach een manier van praten had, die ik als dwingend ervaarde. Daardoor voelde ik mij niet vrij om over de adviezen te praten en aan te geven wat het met mij deed. Ik voelde mij onvoldoende gezien. Ik dacht er thuis goed over na en toen het derde gesprek hetzelfde verliep, heb ik afscheid genomen van deze coach. Waarschijnlijk is het een hele goede coach, maar onze persoonlijkheden en mijn verwachtingen botsten. 

Later vond ik een coach, waarbij ik wel het gevoel had dat ik gezien werd en daardoor voelde ik mij meer op mijn gemak. Het was voor mij echt een objectieve derde was, die over mijn schouder mee keek. 

Het is belangrijk om een goede klik met een coach te hebben, omdat dan de coaching het meeste effect heeft. Je bent dan eerder bereid om samen naar oplossingen te zoeken. En als je echt belangrijke veranderingen moet toepassen, lukt dit vaak ook beter. Als het goed is dan ben je zelf op het idee gekomen dat er iets moet veranderen. Het is dan geen opdracht van een ander, maar een conclusie van jezelf. 

Door de ondersteunende vragen en tools van de coach, zul je inzicht krijgen in je mogelijkheden. En als het goed is zul je na een tijdje de veranderingen zelf goed vorm kunnen geven en kun je weer goed in balans verder op je levenspad. 

Dat is de waarde van een goede coach: Samen optrekken om de balans terug te krijgen en dan ieder weer zijn eigen pad vervolgen.

Volgende keer vertel ik iets over mezelf. Wat mij beweegt als mens en als coach. 

Blog nummer - 7
Lia Thijssen
13-07-2020

Er ligt een vraag op mijn  bureau, waar ik graag gehoor aan wil geven. De vraag is: Wat beweegt jou? Met andere woorden: Wie ben jij? Leer mij jou kennen.
Deze vraag sluit wel mooi aan bij mijn vorige blog over het kiezen van de goede coach. In blog 6 schrijf ik over een coach, die een hele directe manier van praten had. Ik voelde mij niet gezien en daarom nam ik afscheid van die coach. Het leek me een goed idee om iets over mezelf te vertellen, zodat je weet wat mij beweegt als coach en mens.

Na een loopbaan in het onderwijs koos ik er bewust voor om een time-out te nemen. Ik wilde zelf weer ontdekken wie ik was en wat mij beweegt. Waar word ik vrolijk van? Wat wil ik nog wel en wat niet meer? 

Na een rustperiode merk ik dat ik rust vind in de natuur. Ik zit hier op mijn werkplek thuis en kijk zo het Rijnstrangengebied in. Een schitterende plek, waar ik al mijmerend mijn gedachten kan laten gaan. Ik wandel en fiets graag en dat kan in deze mooie omgeving. Al wandelend en fietsend kun je fijne gesprekken voeren. Je zit niet tegenover elkaar, maar loopt of fietst naast elkaar. Dat geeft mij een gevoel van ruimte. Ik heb zelf gewandeld met een coach. Dat gaf een hele nieuwe en andere dynamiek dan in een stoel zitten . Al wandelend en verbazend over de mooie natuur, worden mijn gedachten rustiger en kan ik goed onder woorden brengen wat mij bezig houd. Een fijne manier van coachen voor mij. 

Tevens heb ik gemerkt dat ik heel blij word van het contact met anderen. Of het nu gaat om mijn gezin, familie of vrienden. Vooral het luisteren naar de verhalen van de ander, meedenken met oplossingen en er zijn voor hem of haar is belangrijk voor mij. Toen ik nog werkte waren de  contacten met anderen vanzelfsprekend. Nu moet ik er meer moeite voor doen, maar daarom zijn ze des te waardevoller. 

Er willen zijn voor de ander, is dan ook de beweegreden om te kiezen voor het beroep van coach en mijn eigen praktijk te beginnen. Niet in loondienst deze keer, omdat ik de vrijheid om zelf mijn tijd in te kunnen delen, heel fijn vind. Als ik in mijn praktijkruimte zit, word ik trots en blij dat ik dit pad op ben gegaan.  

Naast de natuur en er zijn voor de ander is creatief bezig zijn is voor mij belangrijk. Mijn hobby’s zijn schilderen, dwarsfluiten en zingen. Ook dan komen mijn gedachten tot rust en krijg ik weer nieuwe energie. Het creatieve werkt tevens door in mijn doen en denken. Creatief omgaan met de tijd, een opdracht of iets creatiefs bedenken voor de verjaardag van een ander. Altijd borrelt er wel een creatief idee, dat naar buiten wil en waar ik vrolijk van wordt. Vooral als ik zie dat ik er de ander een plezier mee doe. 

Vanuit de bovenstaande pijlers, natuur, er zijn voor de ander en creativiteit, geef ik mijn coaching vorm. De vorm en accenten zijn afhankelijk van wat jou aanspreekt en waar jij behoefte aan hebt. 

Na een korte stop zal ik eind augustus mijn volgende blog, blog 8,  plaatsen. Heb je nog vragen of ideeën dan hoor ik dat graag. 

 

Blog nummer - 8
Lia Thijssen
24-08-2020

Dit jaar voelde de vakantie anders dan andere jaren. Door alles rond het Corona-virus had ik minder het gevoel van ontspanning dan anders, ook al was ik vrij. Het bleef toch oppassen met allerlei zaken, zoals afstand houden en wel of geen mondkapje gebruiken. Zaken die natuurlijk noodzakelijk zijn om het virus het hoofd te bieden, maar ze bleven in mijn hoofd zitten. Ik kwam er moeilijk van los.

Toen gingen we een weekje weg. Even een weekje ertussenuit naar een huisje in Groningen. Ik merkte dat ik door dat weekje weg afstand kon nemen van alles.  Weg uit de eigen omgeving en letterlijk afstand nemen van alle dagelijkse zaken. Het werkte voor mij als een frisse douche en gaf mij weer nieuwe energie. De beslommeringen rond het virus kon ik loslaten en ik genoot vooral van het fietsen en het samenzijn. Eigenlijk deden we niet veel andere dingen dan thuis, maar toch voelde het anders.

Thuisgekomen merk ik dat de nieuwe energie blijft. Ik heb ideeën opgedaan om mijn praktijk nog meer vorm te geven. Ik werk de plannen uit, zodat nu ook duidelijk is waar de praktijk te vinden is. Het schrijven van de blogs pak ik weer op. Er ligt nog een vraag om eens aan te geven met welke vragen je bij mij terecht kunt. Die vraag zal ik nu beantwoorden.

Vakantie kan een periode zijn om je te bezinnen op je baan. Er kunnen dan vragen opkomen als:
* Vind ik mijn werk nog wel leuk en word ik er gelukkig van?
* Kost het alleen maar energie en kom ik doodmoe thuis of krijg ik ook energie van mijn werk?
* Is de sfeer prettig of laat dit te wensen over?
* Word ik nog wel gezien en gewaardeerd?

In de waan van de dag sta je niet altijd stil bij dit soort vragen. Maar neem je wat tijd en rust voor jezelf, zoals in de vakantie, dan kan het zijn dat bovenstaande vragen door je hoofd spelen. Misschien is dat bij jou ook het geval.

Heb jij bovenstaande vragen, dan kunnen we samen kijken waar ik je mee kan helpen. We kunnen kijken naar wat jou gelukkig maakt in je werk en of dit nog klopt in de huidige situatie. Waar dat energielek vandaan komt. Is er een collega, die misschien veel van je vraagt of ligt het aan de werkzaamheden of de werkplek. Misschien is de balans werk-privé niet optimaal. Samen kunnen we kijken wat jou energie geeft en hoe je dit ook toe kunt passen op je werk. De sfeer op het werk is daarbij belangrijk. Soms is dit niet te veranderen, maar kun je er misschien wel anders mee om leren gaan. En dan is het natuurlijk van groot belang dat je gezien en gehoord wordt op je werk.

Natuurlijk kunnen er nog hele andere vragen zijn, waar je mee rond loopt. Loop er niet te lang mee rond, want meestal staan die vragen jouw werkgeluk in de weg. Iedereen wil graag werk doen dat leuk is, waar je goed in bent en wat er toe doet. Kom je er zelf niet uit, roep dan de hulp van een coach in. Wie weet kan ik je wel verder helpen.

Lia Thijssen

 

Blog nummer - 9
Lia Thijssen
31-08-2020

Ik had mij voorgenomen om de vriezer schoon te maken. Een klusje waar ik altijd tegenop zie door
het gedoe met heet water, de handdoeken en dan zorgen dat alles bevroren blijft wat er nog in zat.
Ik leg eerst alles wat bevroren moet blijven op mijn bed en dek het goed af met dekbedden. Dat
werkt meestal goed, als het ontdooien tenminste niet te lang duurt. Daarom is het zaak om
regelmatig heet water in de bakjes te gieten, die in de vriezer staan, zodat het ontdooien snel gaat.

Als alles weer klaar is, valt het me vaak toch mee. Dit keer ging het nog sneller dan ik dacht. Dan
denk ik: Waar heb ik nou zo’n probleem van gemaakt? Was het al dat uitstellen en er tegenaan
hikken wel waard? Ik had het veel eerder moeten doen, dan was het niet zo’n dingetje geworden!
Maar goed, de klus is geklaard en ik heb weer tijd en zin om een blog te schrijven.

In mijn werk gaat het soms ook zo. De zaken, waar ik tegenop zie, schuif ik voor me uit en wacht tot
het niet anders meer kan. Als ik het dan doe, valt het vaak mee. Misschien herkennen jullie dit wel.

Het kan ook zijn dat ik te veel tegen een klus aanhik, zodat ik er helemaal niet toe kom. Dan vraag ik
me af wat dat is. Waarom lukt me dit niet en al het andere werk wel? Ik merk dan dat ik soms de lat
erg hoog leg voor mezelf. Het moet dan perfect zijn, anders is het niet goed genoeg. Dat zet een rem
op mij. Het kan ook zijn dat ik naar anderen kijk en vind dat zij het veel beter doen dan ik. Dan voel ik
dat ik niet kan voldoen aan het niveau van de ander.

Ik zal een voorbeeld geven. Als schooldirecteur moest ik eens in de vier jaar een schoolplan schrijven.
Een flinke klus, waar ik altijd tegenop zag. Er was een format en dat hielp wel, maar je moest ook veel
teksten zelf schrijven. Tijdens vergaderingen hoorde ik andere directeuren praten over hun
schoolplan en de moed zonk me dan helemaal in de schoenen. Zij konden het veel beter dan ik,
dacht ik. Tot ik echt in gesprek raakte met een directeur. Toen bleek dat hij ook moeite had om te
beginnen en we besloten samen te werken. Een andere directeur vroeg weer hulp en feedback aan
mij, omdat ze mijn teksten altijd zo pakkend vond. En zo werd het schoolplan een mooie
samenwerking tussen meerdere directeuren en was de klus veel minder lastig, dan ik dacht.

Door schade en schande wijs geworden weet ik nu dat ik hulp moet vragen als ik weer eindeloos
ronddraai in een kringetje. Daarmee doorbreek je de negatieve spiraal en kom je er meestal beter
uit. En de klus is sneller geklaard.

Net als het klusje van de vriezer schoonmaken. Er tegenaan hikken helpt niet, aanpakken en als het
nodig is hulp vragen helpt wel!

Lia Thijssen

Blog nummer - 10
Lia Thijssen
21-09-2020

Net als anderen ben ik geregeld met mijn agenda bezig om alles bij te werken en te plannen voor de komende tijd. Toen ik daar mee bezig was overviel me een raar gevoel. Ik was in de toekomst bezig, maar had dat wel zin? Waar was al dat plannen goed voor? Het kon zomaar afgelopen zijn.
Dat hebben we immers in maart meegemaakt. Weg konden alle planningen, toen we in de lock down gingen. Weg alle mooie schema’s en overlegmomenten en weg was de tijd die dit gekost had om het allemaal te maken. Had een planning dan nog wel zin? 

Ik bedacht dat een planning voor mij zeker zinvol is. Door die planning voel ik me meestal rustig, omdat ik dan niet na te hoef te denken over allerlei zaken . De planning is vaak mijn leidraad. Die leidraad viel in maart weg, maar dat gevoel van rust was niet verdwenen, die bleef. De planning moest herzien worden en er kwam een andere invulling. 

En in de toekomst werken is niet erg als ik het heden maar niet vergeet. Uiteindelijk gaat het om het hier en nu, dat weet ik als geen ander. Toekomstplannen kunnen mooi zijn, maar die toekomst is geen zekerheid. Een fataal ongeluk, ernstige ziekte of andere rampspoed kunnen roet in het eten gooien. Dan ziet de toekomst er ineens heel anders uit.

Het gevoel van zinloosheid over een agenda en planning bleef bij mij hangen. Hoe moest ik nu met die gedachten omgaan? Iets in mij zei dat ik het niet zo zwaar moest nemen. Ga even rustig zitten, zet alles eens op een rijtje dan kom je vast tot positieve gedachten. Dat heb ik gedaan en daar kwamen de volgende conclusies uit.

• Plannen is goed als dat je rust geeft en houvast biedt. Plan niet teveel en laat ook ruimte voor het onverwachte. Dat geldt ook voor je agenda. Af en toe een moment of dag voor jezelf zal je alleen maar goed doen. Een afspraak met jezelf is ook een afspraak! 
• Vooruitkijken in de toekomst mag zeker. Weet je nog dat je als kind de nachtjes telde voor je verjaardag? Ook je verheugen op een feest, reis of andere fijne zaken, kan alleen maar zorgen voor vrolijkheid en een positief gevoel. Dat heeft iedereen op z’n tijd nodig. 
• Blijf met je gedachten bij het hier en nu, want daar gebeurt het. Maak je niet teveel zorgen over de toekomst, want die is onbekend. 
• Geniet van alles wat er verwacht of onverwacht op je pad komt.

Met die conclusies kan ik wel iets. Ik word weer rustig in mijn hoofd en de muizenissen zijn weg. Mijn planning maak ik af. Ik besluit om aan mijn blog te gaan werken en mijn conclusies op papier te zetten en te delen met anderen. 

Hopelijk hebben jullie hier iets aan. En wil je eens van gedachten wisselen over het maken van een planning en de toekomst, dan ben je altijd welkom. Want heb je daar moeite mee, dan kan een coach je op weg helpen. 

Lia Thijssen. 

Blog nummer - 11
Lia Thijssen
01-10-2020

We gaan een paar dagen weg en ik ben druk om heel veel in weinig tijd te willen doen. Wat is dat toch, denk ik dan, waarom moet alles nu af en weg en klaar. Is dat wel nodig? We gaan maar een paar dagen weg!

Het lijkt wel op Kerst. Dan doet ook iedereen boodschappen alsof er later nooit meer iets te koop is in de winkels. Terwijl na die dagen de schappen ook weer vol liggen. En als dit niet zo is, dan is er altijd nog meer dan genoeg over van alles wat we teveel gekocht hebben.

Zo gaat het ook met mijn activiteiten. Alsof er geen later meer komt. Ik ga zitten en neem even de tijd om dit te laten bezinken. Rust is toch iets moois. Door mijn rust te pakken kom ik tot inzicht dat ik de planning best kan herzien. Ik schenk mezelf nog een kop thee in en pak dan de planning erbij. 

Wat kan ook later gedaan worden? Welke zaken zet ik even in de wacht? Wat moet echt af. Als ik dan weer naar mijn lijst kijk, zie ik dat ik al bijna klaar ben. Ik kijk wanneer ik sommige zaken weer oppak en zet die vast in de agenda. Zo, nu kan ik rustig toewerken naar een fijn weekend weg.

Waarschijnlijk herkennen velen deze onrust voor een vakantie, lang of kort. Alsof er daarna geen tijd meer is. Het lijkt een soort muur en daarna komt er niets meer. Maar natuurlijk kun je na de vakantie ook nog verder. Net of je een drempel over moet en even niet verder kunt kijken. Alsof er een deur is, die niet open staat. Vervelend, maar er is gelukkig iets aan te doen. 

Een van de zaken is rust nemen om een andere indeling te maken, zoals ik deed. Of zaken delegeren en vragen aan anderen om iets af te maken.  Of kijken of je een afspraak kunt verzetten, zodat je meer ruimte krijgt. Soms kan er echt een deadline zijn, waar je aan moet voldoen. Dan moet er op een ander terrein iets wijken, zodat je toch die ruimte krijgt.

Als ik denk dat het echt niet anders kan, stel ik mezelf de volgende vragen:

• Wat gebeurt er als ik er morgen niet meer bent? Want we denken allemaal dat we heel belangrijk zijn, maar uiteindelijk draait de wereld ook door zonder ons.
• Is het levensbedreigend als ik het niet doe, voor mezelf of voor een ander? Vaak kan ik die vraag met ‘nee’ beantwoorden.

De laatste vragen hebben mij vaak geholpen als ik keuzes moest maken en voor mezelf op moest komen. Het is altijd belangrijk om goed voor jezelf te zorgen. Denk maar aan het praatje in het vliegtuig over het zuurstofmasker. Eerst goed voor jezelf zorgen en dan voor je kind.

Door even tijd te nemen om me te bezinnen, kan ik de beste beslissingen nemen en zorg ik goed voor mezelf. Met veel plezier ga ik nu de koffers pakken, want dit blog schrijven was mijn laatste activiteit en die zit er nu ook op.

Lia Thijssen.

 

 

Blog nummer - 12
Lia Thijssen
09-10-2020

Op mijn gebruikelijk tijd ga ik naar bed. Rond 4 uur word ik wakker. Ik kijk even op de wekker en ga er vanuit dat ik meteen weer in slaap val. Dat is gebruikelijk. Dit keer niet. Ik draai me om, sluit mijn ogen, maar ik val niet in slaap. Dan mijn andere zij, maar ook hier geen succes. Misschien dan toch op mijn rug, maar wat ik ook doe de slaap wil niet komen. Waarschijnlijk is dit heel herkenbaar voor sommige lezers. 

Eerst erger ik mij eraan dat ik niet in slaap val. Waarom ligt mijn man lekker te slapen en lukt het  mij niet? Dan bedenk ik me dat ik zo niet verder kom. Hij kan er ook niets aan doen dat ik wakker lig. 

Misschien geeft het rust als ik denk aan wat ik morgen wil doen. Langzaam gaan mijn gedachten naar mijn agenda. Ik heb een afspraak. Daar moet ik een verslag van maken. Ik ben van plan om het huis door te werken. En dan heb ik ’s avonds nog een repetitie van de harmonie. Geen spannende zaken.

Nog krijgt de slaap mij niet te pakken, dus dit helpt ook niet. Dan denk ik aan de kleinkinderen, waar ik heel erg van geniet. Hoe ze zich ontwikkelen en hoe verschillend ze zijn. Dat het in deze tijd voor de ouders soms lastig is om het verschil  te zien tussen een gewone snotterbel, verkoudheid en corona. De ouders doen rustig mee met een verkoudheid van de kinderen, maar laten zich wel testen om er zeker van te zijn dat zij geen anderen besmetten. Een onrustige situatie. O jee, dit zijn geen vrolijke gedachten. Zo val ik helemaal niet in slaap.

Intussen gaat de tijd door en merk ik dat het licht begint te worden. Zou ik er al uit gaan. Ik besluit nog even te wachten. Misschien val ik toch nog in slaap. Dan bedenk ik dingen waar ik dankbaar voor ben. Dat zijn er heel wat. Alleen al het feit dat mijn man en ik nog steeds samen zijn en dat we een fijn gezin hebben. Ik denk aan iedereen om  me heen en voel mij langzaam loom worden.

Ik word wakker van de wekker. Ik heb dus toch nog geslapen en voel me fit. Het fijne dankbare gevoel hangt nog om me heen en blij sta ik op. Wat een lange doorwaakte nacht leek te worden, heeft toch geleid tot een zinvol moment waarin veel de revue passeerde in mijn hoofd. Met het gevolg dat ik opgeruimd en blij wakker ben geworden.

Gelukkig heb ik weinig nachten dat ik wakker lig. Dit geldt vast niet voor iedereen. Het lijkt me heel vervelend als je hier regelmatig last van hebt. Lig je te piekeren en houdt dat je uit je slaap, dan is het misschien goed om eens te kijken wat je daar aan kunt doen. Het opschrijven van je gedachten kan helpen. Praten met een ander over jouw zorgen kan ook heel verhelderend zijn. 

En uiteindelijk heb je de volgende nacht altijd weer een herkansing en lukt het dan misschien wel om door te slapen. 

 

Lia Thijssen

Blog nummer - 13
Lia Thijssen
15-10-2020

Af en toe heb ik het gevoel dat de tijd veel te snel gaat en door mijn vingers heen glipt. In deze tijd van beperkingen door het coronavirus verwacht ik dat ik tijd over zou houden, maar dat is niet zo. Of dit nu komt door mijn hoofd die vol zit met allerlei gedachten of dat ik mezelf te druk maak, ik weet het niet, maar het is wel eens lastig. 

Aan het begin van de week start ik opgeruimd met de taken die ik gepland heb. Soms gaat het de eerste dag al mis en kom ik tijd te kort. Om over tijd voor mezelf maar te zwijgen. 

Aan het einde van de week kijk ik terug en kom dan tot de conclusie dat het niet gelukt is om alles af te krijgen. Tijd voor mezelf schiet er ook bij in. Niet zo handig, want daardoor ligt er meer stress op de loer. 

Hoe ga ik dit verbeteren, vraag ik me af. Misschien moet ik minder plannen. Dat ga ik proberen. Na een week blijkt dit toch niet helemaal te lukken. Ik graaf nog eens in  mijn geheugen. Hoe kan het dat ik chronisch tijd te kort kom en dan vooral tijd voor mezelf?

Dan realiseer ik mij dat ik regelmatig klaar sta voor een ander die onverwacht binnen komt met een vraag. Dat stond natuurlijk niet in de planning. Ook een telefoontje of onverwachte mail kan zorgen voor een overvolle dag. Aan de ene kant is het heel leuk om druk bezig te zijn. Daar haal ik ook voldoening uit. Aan de andere kant kan het te veel worden en leidt dit tot een onrustig gevoel in mijn hoofd.

Na deze overpeinzing neem ik mij voor om een weekje wat minder hooi op mijn  vork te nemen en alles in een wat rustiger tempo te doen. Goed te voelen wat mijn aandacht vraagt en echt nodig is: prioriteiten stellen. Zo kan ik misschien minder doen, maar is het kwalitatief beter, omdat ik er de rust en tijd voor genomen heb. 

Goed om uit te proberen. Na twee weken op deze manier gewerkt te hebben, merk ik dat er meer uit mijn handen komt en ik ook nog tijd voor mezelf over hou. Het gaat dus echt om de focus, waardoor ik rust in mijn hoofd krijg. 

Als ik om mij heen kijk, zie ik dat mijn bureau een rommeltje is. Misschien kan ik nog meer rust creëren, door mijn bureau op te ruimen. Na een uurtje is de klus geklaard. Alle rommel is weggegooid en de belangrijke zaken geordend. Dat geeft rust . Zo kan ik alles vinden en hoef ik niet meer te zoeken. Scheelt ook weer tijd. 

Met een fijn gevoel ga ik de volgende weken aan de slag. Ik plan minder, laat me leiden door de focus en zorg dat de zaken opgeruimd zijn. Dat werkt goed en ik beloof mezelf om dit vol te houden.  Zo heb ik meer kwaliteit van werken en meer me-time.

Lia Thijssen. 

Blog nummer - 14
Lia Thijssen
29-10-2020

In deze coronatijd met allerlei beperkingen vind ik het moeilijk om mijn weg daarin te vinden. Er zijn allerlei geluiden vanuit de maatschappij en iedereen heeft er wel een mening  over. Waarom moet het …..? Kan het niet anders? Ik zou ….. Dat is veel beter….. Kortom we weten het allemaal beter en willen het liefst dat het gaat zoals we zelf willen dat het gaat. 

Maar deze tijd heeft wel geleerd, dat het vaak anders gaat dan we willen. Ik zou ook graag willen dat ik niet telkens hoef na te denken over het boodschappen doen, bij de kinderen op bezoek gaan of feestjes. Helaas is de werkelijkheid anders. Dat zien we ook dagelijks op het nieuws.

Maken de beperkingen mijn leven minder waard, vraag ik mezelf af. Ik neem de tijd om deze vraag te overdenken en tot een antwoord te komen. Ik kom tot de volgende conclusie:

• Ondanks de beperkingen is het leven voor mij nog steeds veel waard. Ik leef in een vrij land, waar voldoende voedsel is, een goede gezondheidszorg en genoeg mogelijkheden zijn om contact te maken met anderen zoals via telefoon, mail, etc.. 

Dit zijn de verstandelijke zaken, waar ik op kom. Het kan inderdaad veel slechter. Maar dat neemt niet weg dat ik met een onzeker  gevoel zit en nog niet echt weet hoe ik verder moet. Ik vraag me af wat heb ik nodig om me beter te voelen? Wat vraagt deze tijd van mij?

Als ik daar over nadenk weet ik dat het er vooral over gaat dat ik naar binnen ‘kijk’. Dat ik luister naar wat er in mij leeft. Dat ik de rust vind in mezelf en de stilte opzoek. Een stilte die mij naar binnen leidt en uitkomt bij mijn eigen gevoel, mijn hart. Vanuit dat gevoel van liefde voor mezelf, vanuit mijn hart, kan ik mijn gevoel van onzekerheid beter aan. Er kan dan weer ruimte ontstaan en het denken stopt. Vanuit die rust en ruimte kan ik acties ondernemen. Dit kan leiden tot een wandeling in de natuur, creatief bezig zijn of van gedachten wisselen met een ander. Maar ook gewoon stil zijn of mediteren. Even het denken op pauze zetten en me laten inspireren door mijn hart.  

Het is geen leuke tijd, maar goed voor jezelf zorgen is belangrijk. Door te luisteren naar wat je nodig hebt en daar naar te handelen. Als je goed voor jezelf zorgt,  zorg je indirect ook goed voor de ander.  

Door alle onzekerheden van deze tijd kun je in de war raken en kan angst de boventoon gaan voeren. Dan is het belangrijk om te kijken wat je nodig hebt en wie jou daar bij kan helpen, als dat nodig is.  

Je bent niet alleen in deze wereld, dus er is vast wel iemand die naar je wil luisteren. En weet je zo gauw geen familielid,  vriend of vriendin te bereiken, stap dan naar een professional. Iemand die het luisteren en de juiste vragen stellen of samen te zwijgen tot zijn of haar beroep heeft gemaakt (bijv. een coach).  

Lia Thijssen. 

Blog nummer - 15
Lia Thijssen
06-11-2020

Toen ik laatst terug kwam van boodschappen doen en mijn kamer eens rond keek, vond ik die toch wel rommelig, overal lag wat. Die dag had ik geen tijd en zin om aan de klus te beginnen. Het voelde als een flinke klus. De volgende dag stelde ik het opruimen ook weer uit. Het weer was te mooi en ik trok er op uit. En zo werd het opruimen een berg, waar ik erg tegenop zie.

Een paar dagen later besluit ik om toch de opruimklus aan te pakken. Inmiddels is er nog het een en ander aan stapeltjes bijgekomen. De rommel was meer geworden. Ja, zo werkt dat vaak, weet ik, waar al het nodige ligt wordt vaak nog van alles bijgelegd.

Ik ga in één hoek van de kamer beginnen, daar waar het minste ligt. Na een half uurtje ziet het er opgeruimd uit en dat geeft moed om verder te gaan. De kast, die ik tegen kom, ruim ik uit, sorteer alles, haal een stofdoek over de planken en zet alle gesorteerde spullen weer terug. Toen was het tijd voor koffie.

Na de koffie ga ik verder, hoekje voor hoekje en kast voor kast word opgeruimd en netjes. Wat ik merk is dat mijn humeur ook verder opgeruimd wordt. Niet letterlijk, maar het voelt lichter. De klus waar ik zo tegenop zag blijkt mee te vallen.

Ik merk dat ik nu geen moeite heb om spullen weg te doen. Alsof er een frisse wind door de kamer en mijn hoofd heen waait, die zorgt voor het maken van ruimte. Afscheid nemen van spullen is ineens niet meer moeilijk. De herinnering zal ik toch wel bij me houden, ook al is dat kopje, beeld of boek weg. Dat geeft letterlijk en figuurlijk ruimte.

Aan het einde van de middag kijk ik de kamer rond en heb een voldaan gevoel. Zo kan het dus gaan, bedenk ik. Door op te ruimen in huis, krijg ik ook een opgeruimd gevoel in mezelf en wordt het van binnen lichter. Ik denk dat het ook te maken heeft met los durven laten van spullen en gewoonten, waar we vaak aan gehecht zijn.

Als ik mezelf toesta om afscheid te nemen en los te laten komt er ruimte. Die ruimte gaat vast weer gevuld worden met andere zaken. Maar dan kan ik weer opruimen en herschikken. Zo blijf ik bezig en in ontwikkeling op een positieve manier. Als ik me dat realiseer, wordt opruimen geen zware klus, maar een reorganisatie met nieuwe kansen en uitdagingen.

Ik denk dat iedereen wel eens een opruimklus heeft. Net als ik kun je dit zelf oppakken. Misschien ervaar je dan wat het ook van binnen met je doet. Lukt het opruimen niet zelf, dan kun je een ander vragen om mee te helpen. Dat kan nog gezellig zijn ook. Dit hoeft geen professional te zijn, maar dat kan natuurlijk wel. Ook daarin is van alles mogelijk. Zolang het doel maar bereikt wordt:
ruimte in je huis en je hoofd en loslaten van wat oud is en  niet meer van toepassing is.

Lia Thijssen.

Blog nummer - 16
Lia Thijssen
14-11-2020

In het kader van de naderende feesten en het cadeautjes geven, moest ik denken aan het afscheid van mijn werk, een tijdje geleden. Men had van het afscheid een bijzonder feest gemaakt. Ik onderging het als in een roes. Natuurlijk genoot ik enorm van alle aandacht, cadeaus en mooie woorden. Maar echt tot me doordringen deed het niet. 

Nu ik er op terugkijk weet ik dat ik me niet heel bewust was van mijn manier van werken. Ik vond het  vanzelfsprekend: mijn inzet, de uren die ik maakte en mijn beschikbaarheid. Hoezo trots op mezelf? Ik deed het toch gewoon, niets bijzonders. 

Langzaam kwam het besef dat het wel bijzonder was en niet vanzelfsprekend. Ik schreef mijn loopbaan op en met het opschrijven van alles wat ik gedaan had,  kwam het besef en de trots. De cadeaus kregen een mooi plekje in mijn huis. Als laatste maakte ik een fotoboek en daarmee beleefde ik de dag opnieuw en sloot ik het af. Met terugwerkende kracht genoot ik nog een keer van het afscheid. Door er echt bij stil te staan kreeg het afscheid de aandacht en de kracht, die het verdiende. Het was niet vanzelfsprekend, maar heel bijzonder. 

Inmiddels probeer ik mijn leven te beteren en wel aandacht te geven aan het compliment of het cadeau. Even in gesprek met de ander en tijd nemen om te ontvangen, is niet alleen voor mij fijn, maar zeker ook voor de gever. Die heeft met aandacht en zorg iets uitgezocht en dat verdient het om gezien te worden. Of het nu gaat om een cadeau of om een compliment. De ander heeft mij gezien om wie ik ben en hoe ik de dingen doe. En dat wordt gewaardeerd.

Hoe belangrijk is het dat je gewaardeerd wordt voor je werk, vraag ik me af? Ik werk nu voor mezelf en dan zal ik zelf de waardering op moeten brengen. Er is niemand die mij een cadeau of compliment geeft als iets goed gaat. Dan is het belangrijk dat mijn eigen basis goed is. Dat ik mijzelf bijzonder vind. Ik zal mezelf moeten waarderen om wie ik ben. Dan ben ik niet afhankelijk van wat een ander over mij vind en sta ik in mijn kracht. 

Sommige mensen vinden dat lastig om zichzelf te waarderen en hebben niet zo veel zelfvertrouwen. Dan is het fijn als ze een steuntje in de rug krijgen. Bijvoorbeeld van een leidinggevende die op een middag naar hen toe komt en vertelt hoe zij/hij het werk waardeert. Of als er waardering uitgesproken wordt voor de maaltijd, die je gekookt hebt. Dan lijkt het toch of het net iets beter smaakt. Dat doet iets met je en zorgt voor een beter zelfbeeld. 

Als je echt gebukt gaat onder weinig zelfvertrouwen en het gevoel hebt dat je nergens goed voor bent, dan is het zaak om hulp in te roepen van iemand anders, een professional. Die kan helpen om samen met jou het negatieve zelfbeeld om te draaien, zodat je lichter en positiever in het leven komt te staan. Dat je ervaart dat ook jij bijzonder bent. 

Lia Thijssen.

Blog nummer - 17
Lia Thijssen
27-11-2020

In mijn jeugd woonde ik in de buurt van het strand. Vooral als het een dag flink waaide vond ik het fijn om aan het strand te wandelen. Lekker even uitwaaien. Op de fiets reed ik er heen, stalde de fiets en liep naar het strand. Eerst even kijken waar de wind vandaan komt. Met de wind in de rug is het heel fijn te lopen, maar dan loop ik vaak verder dan ik wil. Dus eerst even tegen de wind in uitwaaien en dan met de wind mee weer teruglopen. Voelt zo goed!

Heel recent heb ik het weer gedaan. Samen met mijn zus liep ik langs het strand. Ik voelde al mijn gedachten wegwaaien in de wind. Het was een fijn gevoel. Alsof er een wind door mijn gedachten ging en alle muizenissen weg waaiden. Ik werd even gereset. Lekker opgefrist en bijgepraat stapten we even later weer in de auto. 

Nu er steeds meer thuis gewerkt wordt is het van belang dat je goed voor jezelf zorgt. Je kunt de neiging hebben om stug door te werken op je werkplek. Even snel koffie drinken of een broodje smeren en dan weer door. Daardoor kan er een zekere dufheid ontstaan, die creatieve gedachten niet bevorderen. Dan is even frisse lucht, uitwaaien en resetten van belang. Dit hoeft natuurlijk niet aan het strand te zijn. Een rondje lopen  in jouw eigen omgeving kan ook wonderen verrichten. Vooral als het druk is en je het gevoel hebt dat je vastloopt. Ik doe het regelmatig. Even een rondje van een half uurtje, dan ben ik weer gereset en kan ik er weer tegenaan. Ik kan me beter concentreren en het werk gaat vlotter.

Natuurlijk kan het lastig zijn om tijd voor ontspanning te nemen als er iets af moet en echt niet kan wachten. Maar realiseer je wel dat je met een fris hoofd sneller en beter werk af kunt leveren dan met een hoofd vol dufheid. Heb je echt geen tijd, dan kan een kop thee of koffie drinken en even op pauze gaan, ook verfrissen en resetten. Het kan zijn dat jij op een hele andere manier even ontspant. Belangrijk is dat je bij het thuiswerken jezelf niet vergeet. 

Als ik het druk heb in mijn hoofd en geen tijd heb voor mijn rondje om, helpt het dat ik een lijstje heb. Op het lijstje staan 10 dingen, die zorgen voor rust en die ik even kort kan doen. De eerste drie zaken zijn het belangrijkst. Zoals je wel verwacht staat wandelen bovenaan, maar dat kan niet altijd i.v.m. de tijd. Maar mediteren, even tekenen, schrijven, een paar bladzijden uit een boek lezen en  muziek luisteren met een kop thee staan ook op het lijstje. En dat kan in een kortere tijd. Als het resultaat maar is dat mijn hoofd even rust heeft. Even niet denken aan het werk, maar ontspannen en resetten. 

Het is belangrijk dat je zelf nadenkt hoe voor jou het thuiswerken het beste gaat, zonder jezelf daarbij uit het oog te verliezen. Als je dat lastig vindt, praat er dan over met je leidinggevende of anderen, die je kunnen ondersteunen. Zorg ervoor dat je weer de wind mee krijgt en het thuiswerken met plezier gaat en goed voelt.

Lia. 

Blog nummer - 18
Lia Thijssen
03-12-2020

Laatst raakte ik in gesprek met een vriendin over balans. Volgens haar had ze een uitstekende balans gevonden tussen werk en privé. Ze had het helemaal uitgerekend en de tijd van werk en privé was exact hetzelfde, allebei 50-50. Volgens haar kon je alleen zo de balans bewaren. Alles moest precies kloppen, net als de weegschaal met twee bakjes, die ieder op dezelfde hoogte moeten hangen voor de goede balans. Ik was blij voor haar dat zij haar balans had gevonden. 

Ik dacht later na over ons gesprek. Wat betekent balans voor mij? De balans tussen werk en privé betekent voor mij dat er een goede verdeling is, waar ik mij prettig bij voel. Dat hoeft geen 50-50 in tijd te zijn. Ik denk bij balans dan meer aan het lopen over een evenwichtsbalk. Heb je je balans gevonden, dan voel je je goed en kun je zonder vallen naar de overkant te lopen. 

Ik zal een voorbeeld geven. Toen ik kleine kinderen had, vond ik het fijn om minder te werken en meer bij de kinderen te zijn. Daar hebben mijn partner en ik het uitvoerig over gehad. We maakten er samen afspraken over en ik voelde mij goed en in balans. Nu de kinderen de deur uit zijn, vind ik het fijn om meer te werken. Daar voel ik me nu prettig bij en ben ik in balans.

De balans tussen werk en privé is niet op een weegschaaltje te leggen en met een weegschaal te vergelijken. Soms zijn er situaties die je van tevoren kunt bekijken, zodat je keuzes kunt maken, zoals ik aangaf bij mijn thuissituatie. Maar het kan ook zijn dat er op je werk een deadline is. Er moet een project af, waar jij maanden aan gewerkt hebt. Delegeren kan niet en dat wil je ook niet, dus je gaat zelf aan de slag. Dan kan het zijn dat privé er een beetje bij inschiet. Dan gaat het om flexibiliteit. Meebewegen met wat op je pad komt. Weer opnieuw zoeken naar balans, net als op de evenwichtsbalk. 

Vaak komt er na een periode van hectiek ook weer een periode van rust. Het is belangrijk om dan gas terug te nemen en te kijken of de balans tussen werk en privé nog klopt. Het is vooral van belang dat jij je prettig voelt bij de situatie. Dat voor jou deze balans goed voelt, ook al lijkt het alsof de weegschaal doorslaat naar werk of naar privé. 

Kom je na een drukke periode niet meer in balans en blijft er een gejaagd gevoel achter, dan is het tijd om goed te kijken hoe dat komt en er over te praten. Soms is er een ander nodig om je in te laten zien waar de valkuilen zitten. Want ook al is jouw intentie nog zo goed, je ziet niet altijd duidelijke waar het fout gaat. Er over praten met een ander (partner, vriendin of coach) kan helpen om de balans weer terug te vinden. En met balans bedoel ik dan vooral: Lekker in je vel zitten en flexibel mee kunnen bewegen met wat er op je pad komt, zowel privé als in het werk. 

Lia Thijssen. 

Blog nummer - 19
Lia Thijssen
23-12-2020

Afgelopen week werd ik geconfronteerd met verkoudheidsverschijnselen. Na een gezellige avond met wat vrienden voelde ik mij niet fit. Zou ik dan toch….. Het werd een onrustige nacht waarin allerlei scenario’s door mijn hoofd heen gingen. Vooral de problemen als het wel foute boel was. Wie moest ik dan allemaal bellen en wat moest ik afzeggen? Kortom van slapen kwam niet veel. Eén ding stond vast: ik ging in ieder geval morgen vroeg een snel-test laten doen. Dan wist ik binnen een korte tijd wat er aan de hand was. 

’s Morgens meteen contact gezocht en een snel-test laten doen. Dat kostte wel wat, maar dan was ik snel op de hoogte van het resultaat en kon ik ook anderen meteen op de hoogte brengen. Ik wilde niet hoeven wachten op de GGD-uitslag. Mijn zenuwen waren al  lang genoeg op de proef gesteld.  Gelukkig was die test negatief, dus geen COVID-19, en alle doemscenario’s konden gelukkig in de kast blijven liggen. 

Na dit alles realiseerde ik nog eens heel duidelijk hoeveel, impact deze tijd op iedereen heeft. Niets is zeker en vanzelfsprekend. Vooral nu het de tijd is van snotneuzen en verkoudheid. Natuurlijk neem je geen risico en laat je een test uitvoeren, maar onbevangen toeleven naar iets leuks is lastig. Op de achtergrond speelt telkens de mogelijkheid dat het niet door kan gaan. Er wordt een groot beroep gedaan op de flexibiliteit van iedereen. Hoe houd ik dat vol?

Ik hou het vol door er niet altijd bij stil te staan. Wel leuke momenten te plannen en iets lekkers in huis te halen voor die avond of dag. Mocht het niet doorgaan is de vriezer een uitkomst en bij het inkopen let ik extra op de datum. Improviseren is dan belangrijk en dat lukt mij meestal goed. 

Daarnaast vind ik het belangrijk om plannen te maken, omdat dit mij op andere gedachten brengt . Toeleven naar een gezellig moment is leuker dan alsmaar te denken dat het niet kan. We hoorden pas nog dat we voorlopig deze manier van leven zullen moeten vol houden, dus dan kunnen we er beter het beste van maken en zoeken naar mogelijkheden om het leven kleur en vorm te geven. 

Ik heb wel het geluk dat ik vrienden en familie om mij heen heb. Dat is niet bij iedereen zo. In de media wordt er op dit moment veel aandacht gevraagd voor mensen die eenzaam zijn of zich alleen voelen. Belangrijk is dan dat degenen die zich eenzaam of alleen voelen dit ook laten merken aan een ander. Dan moet de ontvanger wel alert zijn. Want soms is iets snel gezegd, maar komt de boodschap niet bij de ander aan.  

Misschien is dit wel wat ik kan leren uit deze tijd. Even stil staan bij de ander en bij wat vanzelfsprekend was. Even gas terug en om me heen kijken en horen wat een ander te vertellen heeft. En daarbij vooral niet te vergeten om ook naar mezelf te luisteren. Wat heb ik nodig om me goed te voelen? Want door goed voor mezelf te zorgen, kan ik een gebaar maken uit liefde voor de ander en laten merken dat ik de ander zie en hoor. 

Ook al is deze tijd niet altijd leuk, het brengt wel een zekere rust. En het zorgt er bij mij voor dat ik stil sta bij wat ik heb en wat ik misschien kan delen. Daarnaast ben ik dankbaar voor wat er nog wel kan. Een stuk wandelen, genieten van een kop thee of koffie, een goed boek lezen of even telefonisch bij praten met een vriendin. Gewoon de kleine dingen van het leven, die je alleen of samen kunt doen. Uiteindelijk komen we samen verder dan ieder voor zich. 

Lia Thijssen.